Engem ki kérdez, ha valami fáj, ki kérdezi meg, hogy fáj-e a szív, s fáj-e a lélek? Ki néz szemembe, ki fogja meg a két kezem? Ki ad mosolyt, s önzetlent? Ki rohan velem árnyékból a fény felé? Ki fogja fölolvasztani a jéghegyeket, ki ad most nekem tűzesőt jégcsap helyett, árnyékok helyett fényeket? Ki kérdezi meg miről álmodom, ki kérdezi meg, hogy merre járok? Ki kérdezi meg, hogy milyen az a örökké fájó hideg szív-magány?
Sziklás tengerpartra alkonyat hull csendben. Jeges szél kel, sikolt s tombol önfeledten. Szürke messzeségből karcsú lány tűnik fel. Nyirkos tengerparton a sziklák felé lépdel. Hosszú idő óta itt jár minden éjjel. Halvány, ifjú arca dacol fagyos széllel, szürke szikla hátán magányosan várja, hátha a szerelmét végre újra látja. A távolba réved boldogtalan szeme, és lehull ölébe két erőtlen keze. Ekkor egy esőcsepp tenyerébe csöppen. S aztán csak hullnak-hullnak egyre többen. A reménytelenség úrrá lesz a lányon. Régóta először nyomja el az álom. Párnája: a rideg, kemény, szürke szikla. Egy csepp sósvíz csordul rajta.....mintha sírna. Zokog, mintha tudná; álom száll a lányra, s ez lesz az utolsó parti éjszakája. Síró bölcső-szikla búcsút vesz a lánytól. Most már az ő lelke terhes a magánytól. A lány szeme csukva, édes álmot kerget, elrepíti hozzá kedves álom-felleg. Melegséget érez, s meglepetten hallja; feldereng az égen kedvesének hangja. Őt szólítja halkan, hívja, becézgeti. Távoli vizekről így vall, üzen neki: "Úton vagyok hozzád Kedves, úgy hiányzol! Csokrot viszek Neked ezer rózsaszálból: Vörös rózsa száll majd fel a horizontról- Akkor érezd, Kedves, arád csak Rád gondol. Sárga rózsaszirmok arcod hogyha érik- Akkor érezd, Kedves, szerelmem mesélik. S ha partra vett a tajték fehér rózsaszálat- Akkor tud majd, Kedves, tárt karokkal várlak!" Felébred a lány és kél a nap is vele. Vörös fényét látva könnybe lábad szeme. S arany napsugarak érintik az arcát. A Kedves hű szerelmét ők mesélik, vallják. A lány szalad a parton, fürkészi a vizet, s valamit a hullám lába elé kivet. Lenéz rá a lány és arcán mosolyt csillant, mégis a habokba könnyes szemmel pillant. Fehér rózsaszálat emel ki a vízből.... Régóta először kacag tiszta szívből. Búcsút mond a partnak, lehunyt szemmel még áll...... Majd ölelve a rózsát a habokba sétál.
ساحل صخري عند الغسق تصمت.مع رياح جليدية، الهائج ويصرخ مع التخلي.رمادي فتاة نحيلة الناشئة عن ظهور.الشاطئ رطبة يمشي نحو الصخور.هنا منذ فترة طويلة مع كل ليلة.شاحب الوجه تتحدى رياح شديدة البرودة الشباب،وحيدا مرة أخرى إلى الأمام الصخور الرماديةإذا كنت أحب أن أرى إعادة الصنع.المسافة عيون ريفير سعيد،وتقع في حضن اليدين ضعيفة.ثم قطرة من المطر بالتنقيط اليدين.ومن ثم تقع فقط أن يقع، والناس أكثر وأكثر.اليأس يتغلب ابنته.فقد كان منذ فترة طويلة حلم الصحافة الأول.وسادة: و، من الصعب الباردة، الصخرة الرمادية.قطرة الماء الملح انسكابات عليه ..... مثل البكاء.البكاء، كما لو كان يعلم، والبقاء في حلمها،وسوف تكون هذه هي آخر ليلة من الشاطئ.بكيت مهد روك وداع الفتاة.نحن الآن حامل في روحه وحدها.أغلقت عينيها، لها مطاردة الحلم،أشعر وكأنني الذباب الحلم سحابة.فوجئت دفء الشعور، والاستماع؛يلوح في السماء نوع من الصوت.يسميه بهدوء، مكالمة، .بعيد ذلك المياه الدين، والحرب لقوله تعالى:"في طريقي إليك عزيزي، اشتقت لك!أنا أخذ لك الآلاف اقة:ارتفع الأحمر في الأفق والبقاء،اراد تشعر لطيفة، مجرد التفكير لك.ارتفع بتلات الصفراء على وجهك، أنه إذايمكنك أن تشعر به، عزيزي، أحب سرد القصص.وإذا كنت سقطت في رغوة بيضاء ارتفعسوف تكون قادرة على، عزيزي، أنا في انتظار بأذرع مفتوحة! "تستيقظ وترتفع مع الشمس.رؤية المسيل للدموع عيون حمراء قدميك.والأشعة الذهبية للشمس يؤثر على الوجه.عزيزي الحب وفية ليقال لهم أو ممارسة.الفتاة التي تعمل على الشاطئ، ومسح المياه،شيء عن موجة فرض قدميه.انه ينظر إلى أسفل في وجهه ابتسامة وأشرق على وجهه،تبدو حتى الآن في رغوة في البكاء.الوردة البيضاء من ميزة المياه ....فقد كان طويل أول مرة يضحك بحرارة.نقول وداعا إلى الشاطئ، لا يزال قائما مغلقا عينيه ......ثم، تعانق موجات المشي على الورد
وقوعها دائماويلقي الظلملاءات الظلام غير مرئيعندما تأتي من. وسيم، ضربت محطما،لامعة الجلد، حارس الجسممرة كنت انتزاعوسوف يكون دائما السجن إلى الأبد ارتدائها الحجاب، وأنا أحب ذلكحذار إذا كان لديك جيدة نسيم المساءيكشف سر العيونفي لحظة، في حالات التسمم أريد شراء لوحظالاقتراب، قميص دروع قبالة!لا الهواء، مساعدة لي أن يكون ليلا الفم، والعطش إطفاء وإذا كان لي الذراع اللفةمدخل لوجه مع أصابعيإذا كنت لا ترى، ويشعر فقطأريد آخر مائة سنة.
Te ülsz, én állok aztán leülök nézünk előre te közel, én messze tíz óra is lehet csak ülünk a zöldben langyos szellő ered te rám és én rád nézek ... te mosolyt húzol lassan dél van én meg azt mondom: elég a hallgatásból és te bólintasz.
"Kiolthatod szemem te: látlak, tömd be fülem, hallom szavad, láb nélkül is kúszom utánad, száj nélkül hívlak hallgatag. Törd le karom, én átölellek szivemmel, mint egy csoda-kézzel, fogd le szivem, lázas velőm ver, s ha agyamat zúzod te széjjel, véremre veszlek új erővel.
Én egyszerűbben írnám: A magyar nyelv az olyan mint a többi mai nyelv. Szavainak értelme van, mint a többi nyelvben. A "lexebb" nem helyesírásilag, hanem hangzásában azonos a legszebb-el, talán ezt a nyelvi impotenciát használja ki játékos formában.
Amúgy meg nem is kell minősíteni. ( egyszerű betűjáték ).
A magyar nyelv egy gyönyörű nyelv. Igen választékos, és sajátossága, hogy a szavak magyarázzák önmagukat. Hozzászólásomban annyit szeretnék csak kérdezni, hogy a "legszebb" szót miért kell "X"-el írni? Gusztustalan, és ormótlan.
