Στο (1) (αργή κίνηση) το δ.π. πατάει στη φορά του κύκλου δεξιά, ενώ ο κορμός στρέφεται διαγώνια μεταξύ κέντρου και φοράς του κύκλου. Στο 2 το α.π. πατάει στη φορά, σταυρωτά πάνω απ' το δ.π. Στο 3 το δ.π. πατάει στη φορά του κύκλου (όπως στο (1)). Στο (4) (αργή κίνηση) το α.π. πατάει στη φορά, σταυρωτά πάνω απ' το δ.π. (όπως στο 2). Στο 5 το δ.π. πατάει στη φορά του κύκλου (όπως στο (1) και στο 3). Στο 6 το α.π. πατάει στη φορά, σταυρωτά πάνω απ' το δ.π. (όπως στο 2 και στο 4). Στο (7) (αργή κίνηση) το δ.π. πατάει με όλο το πέλμα δεξιά σε διάσταση ενώ τα δάκτυλα είναι στραμμένα προς το κέντρο του κύκλου. Ταυτόχρονα στρέφεται και ο κορμός προς το κέντρο του κύκλου. Στο 8 το α.π. σταυρώνει πάνω απ' το δ.π. και πατάει στα δάκτυλα, μπροστά απ' τα δάκτυλα του δ.π. Ταυτόχρονα το δ.π. σηκώνεται λίγο απ' το έδαφος ελαφρά λυγισμένο και πίσω απ' το α.π. Στο 9 το δ.π. πατάει πίσω στη θέση του και σηκώνεται το α.π. λίγο από το έδαφος μπροστά απ' το δ.π. Στο (10) (αργή κίνηση) το α.π. πατάει με όλο το πέλμα αριστερά σε διάσταση ενώ τα δάκτυλα είναι στραμμένα προς το κέντρο του κύκλου. Ταυτόχρονα στρέφεται και ο κορμός προς το κέντρο του κύκλου. Στο 11 το δ.π. σταυρώνει πάνω από το α.π. και πατάει στα δάκτυλα, μπροστά απ' τα δάκτυλα του α.π. Ταυτόχρονα το α.π. σηκώνεται λίγο απ' το έδαφος ελαφρά λυγισμένο και πίσω απ' το δ.π. Στο 12 το α.π. πατάει πίσω στη θέση του και σηκώνεται το δ.π. λίγο απ' το έδαφος μπροστά απ' το α.π.
"Εχουμε μια μαρτυρία σε επιγραφή, από τον 1ο μ.Χ. αιώνα, από θρησκευτικό πανηγύρι στη Βοιωτία, στο όρος Πτώο, στο ιερό του Απόλλωνα, η οποία αναφέρει τα εξής: «τάς πατρίους πομπός μεγάλας και την των συρτών πάτριον όρχησιν θεοσεβώς έπετέλεσε»2. Ο πληθυντικός «των συρτών» δείχνει ότι υπήρχαν αρκετοί συρτοί χοροί, κάτι που βλέπουμε και σήμερα. Επίσης το επίθετο «πάτριος» πιστοποιεί ότι τους συρτούς χορούς τους θεωρούσαν και τότε πολύ παλιούς και τους είχαν κληρονομήσει από τους «πατέρες» τους, πριν από αιώνες.
Σύμφωνα λοιπόν με μαρτυρίες τόσο από διάφορες λεπτομερείς περιγραφές (π.χ. Λουκιανός για το χορό «Όρμο» στο έργο του «Περί Ορχήσεως», βλ. παραπάνω κεφ. 6ο) όσο και από παραστάσεις σε αγγεία, σε τοιχογραφίες και σε επιγραφές, οι συρτοί χοροί προέρχονται από την αρχαιότητα. Ο Καλαματιανός πήρε την ονομασία του από τα λόγια του τραγουδιού που τον συνοδεύει. Κατά την άποψη του Samuel Baud-Bovy ο χορός κατάγεται από τη Στερεά Ελλάδα απ' όπου και διαδόθηκε στην υπόλοιπη χώρα."
"Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το χορό. Σέρνω το χορό λέμε ακόμα στα χωριά μας, συρτός λέγεται ο επικρατέστερος από τους δημοτικού μας χορούς, που, όπως και ο τσάμικος, έχει αρχαία την προέλευση. Σε κάποιο μέρος της Βοιωτίας ένας πλούσιος γαιοκτήμονας θέλει να αναστήσει τα παλαιά έθιμα του τόπου του και να γυρίσει πίσω στην παράδοση. Βρισκόμαστε στη Ρωμαιοκρατία. Η προσπάθειά του αυτή έχει αποθανατιστεί σε μια επιγραφή πάνω στην οποία αναγράφονται τα εξής: "Και την των συρτών πάτριον όρχησιν θεοσεβώς επετέλεσεν". Από τούτο συνάγεται ότι οι Έλληνες από τότε χόρευαν το συρτό, αλλά κι ήταν αυτός συνδεδεμένος με την παλαιή παράδοση και τα έθιμά τους.
Ένα αρχαίο μυλικό τραγούδι αρχίζει: "άλει, μύλε, άλει" και το αντίστοιχο του καιρού μας: "άλεθε μύλε, άλεθε". Έτσι και στα εορταστικά. Ο ιστορικός Θέογνις ανέφερε ότι στο νησί της Ρόδου ήταν παλαιότατο έθιμο, δεμένο με τις παραδόσεις, για τον Κλεόβουλο. Τα παιδιά σε μια ορισμένη χρονιάρα μέρα γύριζαν στα σπίτια, τραγουδώντας κάποιο τραγούδι και μάζευαν έτσι μικρά δώρα. Το τραγούδι τους άρχιζε μα τα λόγια: "Ήλθεν, ήλθεν η χελιδών". Το ίδιο αυτό έθιμο, τα χελιδονίσματα, τα ξαναβρίσκομε στους Βυζαντινούς με το ίδιο τραγούδι. Έχει δε επιζήσει και ως τους χρόνους μας με τα ίδια αυτά λόγια: "Ήλθε, ήλθε η χελιδόνα".
"Οι χορευτικοί ρυθμοί (και όλες οι άλλες μορφές), πάνω στις οποίες βασίστηκε το νεοελληνικό αστικο-λαϊκό τραγούδι μπήκαν στο είδος σταδιακά και διαδοχικά, σε διαφορετικές ιστορικές και χρονικές περιόδους, που συνήθως απέχουν μεταξύ τους αιώνες. Γι’ αυτόν το λόγο μπορούμε να το παρομοιάσουμε με εύφορο έδαφος που σχηματίστηκε από προσχώσεις διαδοχικών κυμάτων της Ελληνικής Ιστορίας: η κλασική αρχαιότητα εκόμισε στο είδος τους διάφορους συρτούς χορούς - «των συρτών την πάτριον όρχησιν», όπως γράφει επιγραφή του 3ου π.Χ. αιώνα. Το Βυζάντιο εκόμισε τον μακελάρικο ή χασάπικο, η Βενετοκρατία τον μπάλο, καθώς επίσης και τη ρίμα, την καντάδα και τη ματινάδα. Η Οθωμανική περίοδος έφερε τον ζεϊμπέκικο, τον καρσιλαμά, τον κιόρογλου, καθώς επίσης την καθιστική μορφή τραγουδιού που λέγεται γκαζέλι ή αμανές. Οι δυτικές επιδράσεις έφεραν τα λαϊκά βαλς και τα λαϊκά λάτιν, στα οποία διακρίθηκε ο Μανώλης Χιώτης και όχι μόνον αυτός αλλά και άλλοι λαϊκοί συνθέτες. Η είσοδος των αδεσμεύτων χωρών στο προσκήνιο εκόμισε τις ινδο-αραβικές επιδράσεις, ώστε να έχουμε αξιόλογα ινδο-ελληνικά και αραβο-ελληνικά τραγούδια, στα οποία διακρίθηκαν οι Μπακάλης, Καλδάρας και άλλοι συνθέτες. Οσο για τον χορευτικό ρυθμό του τσιφτετελιού, αν αυτό ταυτιστεί με τον αρχαίο κόρδακα, τότε θα πούμε ότι προέρχεται από την κλασική ελληνική αρχαιότητα. Αν όμως δεν ταυτίζεται με τον κόρδακα, τότε θα δεχτούμε ότι είναι προϊόν της Οθωμανικής περιόδου. Η προσχωσιγενής προέλευση και διαστρωμάτωση του αστικο-λαϊκού μας τραγουδιού θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια σημειολογική ερμηνεία του είδους. Το συνολικό σώμα του αστικο-λαϊκού αντιστοιχεί στο σώμα της Ελληνικής Ιστορίας. Κατά κάποιον τρόπο την αποτυπώνει και τη συμβολίζει. Αναλυτικότερα το κάθε μέρος συμβολίζει μια ιδιαίτερη φάση της Ελληνικής Ιστορίας - τη φάση προέλευσής του.
Οι συρτοί, (συμπεριλαμβανομένου και του καλαματιανού) συμβολίζουν την κλασική αρχαιότητα. Ο χασάπικος το Βυζάντιο, ο μπάλος και η λαϊκή καντάδα τη Βενετοκρατία, ο ζεϊμπέκικος και ο καρσιλαμάς την Τουρκοκρατία, τα λαϊκά λάτιν τη δυτική παρουσία κ.ο.κ. Αν το εύφορο έδαφος της Αιγύπτου ονομάστηκε «δώρο του Νείλου» εξαιτίας των προσχώσεων που δημιούργησε αυτός ο ποταμός, το ευφορότατο έδαφος του νεοελληνικού αστικο-λαϊκού τραγουδιού θα μπορούσε να θεωρηθεί δώρο του ποταμού που λέγεται Ελληνική Ιστορία."
H «Κλίκα» είναι το πρώτο διαδικτυακό περιοδικό για το λαϊκό τραγούδι και όσα σχετίζονται με αυτό. Έχει σκοπό να προβάλλει τη λαϊκή μας μουσική σε όλο το φάσμα της, απ' την παλιά παραδοσιακή ως τις όποιες δημιουργικές προσπάθειες γίνονται σήμερα.
Φιλοδοξούμε η «Κλίκα» να αποτελέσει μια αιχμηρή παρέμβαση στα μουσικά και γενικότερα στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας μας (με όσες δυνατότητες υπάρχουν μέσα απ' το διαδίκτυο), ανοίγοντας ένα παράθυρο στην αποπνικτική ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες και τα συγκροτήματα του Τύπου και της Ραδιοτηλεόρασης.
Η «Κλίκα» έχει ξεκάθαρα μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα και οι σελίδες της είναι ελεύθερα προσβάσιμες απ' όλους, χωρίς καμιά απολύτως υποχρέωση. Για το λόγο αυτό δεν δημοσιεύονται στο περιοδικό διαφημίσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα.
Ο δρόμος Χουζάμ είναι ένας από τους δρόμους που χρησιμοποιούνται στην ελληνική λαϊκή μουσική.
Ο Χουζάμ δημιουργείται με το να βάλουμε ένα τετράχορδο χουζάμ και ένα διαζευγμένο τετράχορδο Χιτζάζ, ή με ένα τετράχορδο χουζάμ και ένα συννημένο πεντάχορδο Νικρίζ:
ρε-μι#-φα#-σολ-λα-σιb-ντο#-ρε
Τα διαστήματα που προκύπτουν είναι τα εξής: ΤΡ-Η-Η-Τ-H-ΤΡ-Η
Οταν βρίσκεται σε καθοδική πορεία, μπορεί να κρατήσει την αρχική του μορφή ή να χαμηλώσει την έβδομη βαθμίδα.
Έτσι μπορούμε να «κατασκευάσουμε» το Χουζάμ από όλους τους τόνους. Ο δρόμος Χουζάμ από όλους τους τόνους: βάση βαθμίδες ντο ντο-ρε#-μι-φα-σολ-λαb-σι-ντο ρε ρε-μι#-φα#-σολ-λα-σιb-ντο#-ρε μι μι-φαx-σολ#-λα-σι-ντο-ρε#-μι φα φα-σολ#-λα-σιb-ντο-ρεb-μι#-φα σολ σολ-λα#-σι-ντο-ρε-μιb-φα#-σολ λα λα-σι#-ντο#-ρε-μι-φα-σολ#-λα σι σι-ντοx-ρε#-μι-φα#-σολ-λα#-σι
Οι βασικές συγχορδίες του δρόμου Χουζάμ είναι: η πρώτη (+), η τέταρτη (-), η πέμπτη(+).
Δηλαδή στην τονικότητα Ρε του δρόμου Χουζάμ, οι βασικές συγχορδίες είναι: η Ρε+, η Σολ- και η Λα+. Ανακτήθηκε από το "http://radio.rebetiko.sealabs.net/wiki/mediawiki-1.8.0/index.php/%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BC".
Δεν σου είπα πως δεν θέλω, πια να με κοιτάς, δεν σου είπα πως δεν θέλω, πια να με κοιτάς, με τη δόλια τη ματιά σου, γιατί με γελάς, με τη δόλια τη ματιά σου, γιατί με γελάς.
Θέλεις να με κοροιδεύεις, να με τυραννάς, θέλεις να με κοροιδεύεις, να με τυραννάς, να μου λες πως με λατρεύεις, δίχως να πονάς, να μου λες πως με λατρεύεις, δίχως να πονάς.
Πια βαρέθηκα ν’ακούω, ότι θα το πεις, πια βαρέθηκα ν’ακούω, ότι θα το πεις, της μανούλας μου πως θέλεις, να με παντρευτείς, της μανούλας μου πως θέλεις, να με παντρευτείς.
Δυο χρονάκια με γελούσες, πια δεν θα μπορείς, δυο χρονάκια με γελούσες, πια δεν θα μπορείς, κοίταξε καμία άλλη, τώρα για να βρεις, κοίταξε καμία άλλη, τώρα για να βρεις.
Κοίταξε καμία άλλη, τώρα για να βρεις, κοίταξε καμία άλλη, τώρα για να βρεις.
Σ’αγαπώ και σε λατρεύω, μα εσύ με τυραννείς, την καρδιά μου που χτυπάει τικ-τάκ, δεν την πονείς, την καρδιά μου που χτυπάει τικ-τάκ, δεν την πονείς, σ’αγαπώ και σε λατρεύω, μα εσύ με τυραννείς, σ’αγαπώ και σε λατρεύω, μα εσύ με τυραννείς.
Όταν στο ζητώ, θυμώνεις, το γλυκό σου το φιλί, το τικ-τακ τότε αρχίζει και χτυπάει πιο πολύ, το τικ-τακ τότε αρχίζει και χτυπάει πιο πολύ, όταν στο ζητώ, θυμώνεις, το γλυκό σου το φιλί, όταν στο ζητώ, θυμώνεις, το γλυκό σου το φιλί.
Να το πάρω δεν μ’αφήνεις, που χτυπάει δυνατά, ολοένα η καρδιά μου τικ-τακ δεν σταματά, ολοένα η καρδιά μου τικ-τακ δεν σταματά, να το πάρω δεν μ’αφήνεις, που χτυπάει δυνατά, να το πάρω δεν μ’αφήνεις, που χτυπάει δυνατά.
Αφού ξέρεις που υποφέρω τόσο και το λαχταρώ, δωσ’το μου γαι να μου πάψει το τικ-τακ και να χαρώ, δωσ’το μου γαι να μου πάψει το τικ-τακ και να χαρώ, αφού ξέρεις που υποφέρω τόσο και το λαχταρώ, αφού ξέρεις που υποφέρω τόσο και το λαχταρώ.
Γλυφάδα Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Συντεταγμένες 37°52′ N 23°45′ E Γεωγραφικό Διαμέρισμα Στερεά Ελλάδα Περιφέρεια Αττικής Νομός Αττικής ....
Δικτυακός τόπος http://www.glyfada.gr
Μία από τις μαρίνες της Γλυφάδας
Η Γλυφάδα, έδρα του ομώνυμου δήμου, είναι παραλιακό προάστιο στα Νότια του πολεοδομικού συγκροτήματος της Αθήνας. Διοικητικά, ανήκει στην περιφέρεια Αττικής και στη Νομαρχία Αθηνών.
Ο δήμος της Γλυφάδας κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν δήμος της Αιξωνής (σημαίνει κατσικοπάζαρο) και ήταν γνωστός για την Αιξωνική Τρίγλη (είδος ιχθύος – το μπαρμπούνι). Ο όρος "Γλυφάδα" είναι πρόσφατος και προέρχεται από τα πηγάδια της περιοχής που το νερό τους είχε το χαρακτηριστικό να είναι γλυφό.
Η περιοχή κατοικείται από την δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα από πρόσφυγες από την Θράκη και τον Πόντο. Έως τα μέσα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η Γλυφάδα αποτελούσε – μαζί με το Ελληνικό – μέρος του δήμου Ευρυάλης. Ο δήμος μετονομάστηκε σε δήμο Γλυφάδας το 1945. Την δεκαετία 1960 ο δήμος υπέστη σημαντικές αλλαγές εξαιτίας της εγκατάστασης του αεροδρομίου στο Ελληνικό.
Λόγω της Αμερικανικής Βάσης του Ελληνικού, η Γλυφάδα γνώρισε σημαντική ανάπτυξη σε εστιατόρια και μπάρ κατά τις δεκαετίες 1960-2000. Συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι τόπος διασκέδασης και ψυχαγωγίας.
Η Γλυφάδα γεωγραφικά χωρίζεται σε επτά περιοχές: την Άνω Γλυφάδα, την Τερψιθέα, την Ευρυάλη, τα Αστυνομικά, την Αιξωνή, τους Καφεπώλες και την "Κάτω Γλυφάδα" (κέντρο) και γειτνιάζει των δήμων Ελληνικού, Αργυρούπολης και Βούλας.
"Η περίπλοκη τέχνη του χορού της κοιλιάς, ένας από τους παλαιότερους και γνωστότερους χορούς, προέρχεται από την Μέση Ανατολή, περίπου από το 4000π.Χ. Μέχρι το 1798 οι Γάλλοι ονόμαζαν αυτό το στυλ χορού ως «du ventre» (χορός του στομαχιού). Οι Αμερικάνοι του έδωσαν την τελική και μέχρι σήμερα ονομασία του, χορός της κοιλιάς, το 1893 στο Σικάγο."
"Υπάρχει κάποιος παραλληλισμός που να συνδέει το γνωστό σε όλους μας τσιφτετέλι με το χορό της κοιλιάς; Οι ομοιότητες είναι ελάχιστες, μπορεί να πει κανείς ότι δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σχέση. Το τσιφτετέλι είναι ένας αυθόρμητος, λικνιστικός χορός. Ενώ ο χορός της κοιλιάς έχει μια βάση ακόμα και από την αρχική στάση σώματος."
"...σκεφτόμουν πάνω στην προέλευση αυτού του χορού. Ξέρουμε ότι ήταν παράδοση στην Αίγυπτο ήδη από την εποχή των Φαραώ και τουλάχιστον από το Νέο Βασίλειο. Υπήρχαν ισχυροί πολιτιστικοί και θρησκευτικοί δεσμοί με την μινωική Κρήτη και τις "ακτές του Πρωτέως" (δηλ. Αίγυπτος), που φαίνονται στην τέχνη και τις ζωγραφικές παραστάσεις, στον τύπο των πλοίων, στην μυθολογία (Μιν, ο μέγας νομοθέτης βασιλεύς της Αιγύπτου, που φυσικά παραπέμπει στον Μίνωα) και άλλα πολλά.
Δεδομένου ότι η μινωική Κρήτη ήταν μια κοινωνία - ύμνος προς την γυναίκα και την θηλυκότητά της, δεν αποκλείται η προέλευση του χορού που αργότερα γίνεται γνωστός ώς "της κοιλιάς" να είναι από την μινωική Κρήτη. Για αυτό και ο Λυκ παρατήρησε οξυδερκώς πόσο του θυμίζει τις Κρητικές Ιέρειες."
a régibb attikai vígjátékban alkalmazott, erkölcstelen testmozdulatokkal járó s különösen részegséget feltüntető fajtalan táncz, ugy hogy Aristophanes, ki e tekintetben nem valami kényes, dicsekszik, hogy vígjátékaiban nem fordul elő. Nub. 540. Állítólag Pelops honosította meg Hellasban.
«Κόρδακας» ήταν ένας κωμικός χορός υπό μεθυσμένων, είχε λυγισμούς, συνήθως όσοι τον χόρευαν ξεντύνονταν αρκετά, και χορεύονταν στην Ρωμανία, απόγονος του αρχαίου που λεγόταν «κόρδαξ». Μάλλον δε θα ήταν κακόφημος αφού ακόμα και οι παγανιστές τον κακολογούσαν, πάντως σε όλη τη διάρκεια της Ρωμανίας μας χορεύονταν (πχ στον 12ο αι. ο Ζωναράς τον αναφέρει)."
Χορός οριεντάλ Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
"Ο χορός οριεντάλ (η χορός της κοιλιάς, όπως είναι ως επι το πλείστον γνωστός στον δυτικό κόσμο) είναι ο κατ' εξοχήν χορός της ανατολής. Η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Σύμφωνα με διάφορες θεωρίες προέρχεται από τις τελετουργίες γονιμότητας της κεντρικής Αφρικής ή από τις τελετουργίες προς τιμήν των Θεών της γονιμότητας (όπως η Αστάρτη, η Αφροδίτη κλπ) της μέσης Ανατολής και της Μεσογείου. Στη σημερινή του μορφή είναι κυρίως διαδεδομένος στον αραβικό χώρο, καθώς και στην Τουρκία, Ελλάδα, Βαλκάνια, Περσία και σε ορισμένες περιοχές της Ινδίας.
[...]
Παρότι φαινομενικά ο χορός της κοιλιάς είναι αρκετά ελεύθερος, στην πραγματικότητα διέπεται από αυστηρούς κανόνες, και ειναι εκτελεστικά ιδιαίτερα δύσκολος.
Υπάρχουν πολλά είδη χορού της κοιλιάς, ανάλογα με τη μουσική, την προέλευση και το επιθυμητό αισθητικό αποτέλεσμα.
Το γνωστό σε όλους μας "τσιφτετέλι", απομεινάρι της 400ετούς κατοχής του Ελληνικού χώρου από τους Τούρκους, που επανεισάχθηκε μαζί με τα γνωστά και ως "Σμυρνέικα Τραγούδια" μετά την καταστροφή της Σμύρνης, θα μπορούσε να θεωρηθεί η ελαφρά μορφή του χορού της κοιλιάς. Χαρακτηρίζεται από ελεύθερη μορφή κίνησης σύμφωνα με τον ρυθμό, χωρίς συγκεκριμένους κανόνες."
Αλιμος σημαίνει θαλάσσιος. Αυτός, που ανήκει στη θάλασσα. Αυτός είναι ο Αλιμος. Πόλη δίπλα στη θάλασ ..
Kordax dance, Greek vase painting, 5th century BC. In the Museo Nazionale Tarquinise, Italy.
'Kordax' - Corinthian vase from the early 6th century BCE.